DE ZWAARSTE TER WERELD
Keith Dunn is 3 dagen in het jaar een van de meest gevolgde mensen op Twitter. De rest van het jaar is het een stuk minder interessant om hem te volgen. Althans, dat denk ik, want net als duizenden anderen volg ik Keith de rest van het jaar niet.
Keith Dunn is namelijk de enige persoon die live verslag uitbrengt van The Barkley Marathons. Doet Keith dan verslag van deze race door live uit te zenden vanuit Frozen Head State Parc in de buurt van Wartburg, Tennessee (VS)?
Nope, niks van dat. Er mag zelfs maar op 2 plekken op het parcours worden gefilmd.
3 dagen lang is iedereen die The Barkley Marathons wil volgen dus volledig overgeleverd aan de tweets van 1 persoon.
Maar je zei toch marathon… Die duurt tegenwoordig toch nog maar een uur of 2 voor de snelste hardlopers? Nope, ik heb het niet over een marathon, 42,195km afleggen over een volledig geasfalteerd vlak parcours. Nee, het gaat hier om de zwaarste ultra trailrun ter wereld: The Barkley Marathons.
The Barkley Marathons is nét even wat anders dan je doorsnee marathon. Los van het feit dat Barkley niet een rondje van dik 42 kilometer betreft, maar 5 rondjes van tussen de 35 en 50 kilometer, loopt het parcours niet over de weg maar door de natuur. Maar daarover later meer.
GESCHIEDENIS VAN BARKLEY
In 1977 ontsnapte James Earl Ray, de moordenaar van Martin Luther King, uit de Brushy Mountain State Penitentiary in Frozen Head State Park in de buurt van Wartburg, Tennessee. Toen Ray na een dag weer werd opgepakt, had hij slechts 19 kilometer afgelegd door het zeer dichte natuurgebied.
Gary “Lazarus Lake” Cantrell en Karl Henn (Raw Dog) waren ervan overtuigd dat ze in die tijd minstens 100 mijl (160 kilometer) hadden kunnen afleggen. En zo was de uitdaging die The Barkley Marathons heet geboren.
De eerste editie, die in 1986 werd gehouden ging nog over “slechts” 3 ronden van in totaal zo’n 90 kilometer. Vanaf 1989 veranderde de afstand in de afstand zoals deze nu is. Dat wil zeggen een zogenaamde 100 mijler (160 kilometer). Maar iedereen weet dat de afstand langer is dan dat.
Het is echter niet te meten, omdat het parcours bijna jaarlijks verandert om het de deelnemers niet gemakkelijker te maken. Daarnaast is er geen parcours. In ieder geval niet in de zin dat er met pijlen een richting wordt aangegeven waarin gelopen dient te worden.
Nee, Cantrell, aka Laz, verzon een ander alternatief om de afstand af te leggen. Ieder jaar worden er namelijk een aantal boeken (meestal tussen de 10 en 15) verstopt in het gebied. Aan de hand van een grote kaart kunnen de deelnemers, niet meer dan 40 ieder jaar, aantekeningen maken en voor zichzelf uittekenen waar de boeken zich zouden moeten bevinden.
Door de pagina’s van deze boeken, corresponderend met je startnummer, eruit te scheuren en na iedere ronde aan Laz te overleggen, wordt er gecontroleerd of je het hele rondje hebt gelopen.
Het sadisme van de organisator spreekt uit de vaak grappige boektitels. Boeken als “The body in the woods”, “What did I do wrong?“, “Confessions of a Virgin Sacrifice”, “You Can if You Think You Can,” en “How to Survive and Grow Richer in the Tough Times Ahead” liggen dus verstopt in het natuurgebied.
Sinds 1986 zijn er tot nu toe slechts 15 mensen die de Barkley hebben volbracht. Dat zou een goede indicatie moeten zijn voor hoe zwaar de Barkley is.
INSCHRIJVEN VOOR BARKLEY
Denk jij nou “dat lijkt me nu een gezellige trailrun“, dan loop je op voorhand al tegen een probleem aan. Het inschrijven. Er is namelijk geen website waar je je kunt inschrijven voor Barkley, laat staan een inschrijfformulier dat je kunt invullen. In de beginjaren moest je uitvinden hoe je een brief kon sturen aan Laz met een uitleg waarom je gek genoeg was om mee te willen doen aan dit evenement.
Dit doe je in de vorm van een ouderwets opstel. Als Laz vond dat jij gek genoeg bent, dan ontving je een condoleancebrief. Tegenwoordig is hij gemakkelijker online te vinden en dus ook te benaderen.
Er is geen inschrijfgeld. Wel vraag Laz ieder jaar aan elke deelnemer om een bepaald kledingstuk voor hem mee te nemen. Dit kan het ene jaar een geruite blouse zijn, het andere jaar een paar sokken en weer een ander jaar een wit T-shirt.
Van elke “Barkley maagd” vraagt hij een nummerbord uit de plaats waar hij of zij vandaan komt. Deze hangen als een soort van trofeeënverzameling bij de start/finish van de Barkley.
DE START
De start is ook bijzonder. Er wordt niet om 09:00 uur vertrokken met een pistoolschot. Nee, de deelnemers hebben namelijk geen idee wanneer ze vertrekken. Ze hebben een datum en een tijdsspanne waarbinnen ze weten dat de Barkley zal beginnen, maar een exacte tijd weten ze niet.
Een uur voordat de Barkley van start gaat, blaast Laz op een grote schelp. Dit inmiddels iconische geluid duidt er voor de deelnemers op dat ze nog precies een uur hebben voordat de race van start gaat. Vanaf dat moment hebben ze dus nog 60 minuten de tijd om zich helemaal te prepareren.
De deelnemers hebben allen een crew bij zich, die de lopers verzorgen. Na elk rondje zorgen deze mensen voor droge kleding, eten met de broodnodige calorieën en andere benodigdheden die de loper nodig kan hebben. Zij zijn ontzettend belangrijk, met name in het latere deel van de race. De lopers zullen namelijk moeite krijgen met nadenken en de crew zal dus vaak beslissingen voor hen moeten nemen.
Het is dus van belang dat er vooraf goeie afspraken zijn gemaakt.
Het startsein is al even iconisch. De race begint op het moment dat Laz een sigaret opsteekt bij “The Yellow Gate“, het start- en eindpunt van de Barkley.
HET BIZARRE BARKLEY PARCOURS
Het gebied rondom Frozen Head State Parc is een bijzonder gebied. Het staat bekend om de snelle weersveranderingen die er kunnen optreden. Zo kan het 30 graden zijn, waarna er een regenbui komt die de temperatuur naar onder het vriespunt brengt. Dit gebeurd binnen enkele minuten, waarbij dus hevige mist kan ontstaan.
De gevolgen hiervan kunnen bizar zijn. Een van de “mooiste” voorbeelden hiervan, is die van Gary Robbins in 2017. Mocht je de documentaire van Ethan Newberry nog niet hebben gezien, “Where dreams go to die” is een absolute aanrader!
Daarnaast zou je dus 60 uur onafgebroken onderweg kunnen zijn. Dat betekent dat je dus grote delen van deze bizarre tocht in het pikkedonker loopt.
Om het nog wat erger te maken loopt een groot deel van het parcours niet over paden, maar wordt je geacht om dwars door de ongerepte natuur te navigeren. En navigeren is het juiste woord, want er zijn geen pijlen die je de weg wijzen.
Je krijgt alleen een kompas mee (GEEN GPS!) en je mag aantekeningen maken van een kaart van het parcours voor dat jaar. Het parcours verandert bijna jaarlijks, dus mensen die al eens een poging hebben gedaan om de Barkley te volbrengen, krijgen nooit hetzelfde parcours voorgeschoteld. Dat zou te gemakkelijk zijn.
Het parcours is niet alleen ontzettend lastig doordat het grotendeels of trail is en door prikkelstruiken gaat met prikkels zo groot als messen. Ook het aantal hoogtemeters maakt het uitlopen van de Barkley nogal lastig.
Dat zijn er namelijk niet minder dan 18000. Om dat even in perspectief te plaatsen, dat is hetzelfde als Mount Everest beklimmen……en dan 2 keer…
Om je nog eens extra te (de)motiveren hebben alle bizarre gedeelte van het parcours een naam gekregen in de loop der jaren. Wat dacht je van Testicle Spectacle, Big Hell,Checkmate Hill, Danger Dave’s Climbing Wall, Leonard’s ButtSlide, Son of a Bitch Ditch, Meth Lab Hill en natuurlijk de beruchte Rat Jaw.
Stuk voor stuk plekken waar een normaal denkend mens weg zou blijven, maar wat de Barkley zo iconisch maken.
MENTAAL MEESTERSCHAP
En nu tot de kern van mijn betoog in deze blog. Mentaal gezien moet je al een schroef los hebben om mee te willen doen aan een dergelijk evenement. Dit bedoel ik positief. Als je namelijk al van tevoren weet wat je te wachten staat en je kiest er dan nog bewust voor om deel te nemen, dan heb je de eerste mentale slag overwonnen.
Het beeld dat de deelnemers zich vormen van de Barkley komt echter zelden overeen met de realiteit. Er zijn mensen die vele keren hebben gepoogd om de Barkley te overwinnen, maar jaar na jaar bedrogen uitkwamen.
Hadden ze te weinig getraind? Vaak zijn het de meest gelauwerde atleten die meedoen. De cult status van de Barkley is dusdanig met maar 15 finishers, dat er veel van de beste atleten deze eer op hun palmares willen bijschrijven.
Zelfs de écht bijzondere mensen als Courtney Dauwalter, die al een paar keer de Moab 240 (240 mijl = 384km) van de mannen won (!) strandde dit jaar voor de 2e keer in de Barkley.
Ze komen echter vaak bedrogen uit. De al reeds beschreven omstandigheden maken de Barkley zwaar, maar het zijn ook vaak de mentale omstandigheden die de Barkley extreem maken.
Het lopen van rondjes, waarbij je na elke vreselijk zware ronde niet alleen je vrienden en crew ziet, maar ook je tent met een bed, maakt dat het lastig is om niet even te gaan liggen. En na elke ronde wordt je vermoeider en wordt de keuze lastiger. Ga ik door, of kies ik voor de gemakkelijke weg..?
Je weet immers wat er nog gaat komen. Al deze ellende nog een keer? Wat zeg ik? Nog 2, 3 of 4 keer!!! Je mentale hardheid bepaalt voor een groot deel de afloop van een ultraloop. Nu is de Barkley misschien wel de grootste uitzondering op de regel. Er zijn door Laz immers dusdanig veel factoren ingebouwd die tevens een rol kunnen spelen, dat het deel mentale hardheid überhaupt een vereiste moet zijn.
En dan hebben we het nog niet gehad over het slaaptekort dat optreed. In deze mega extreme omstandigheden bijna 60 uur wakker zijn is al bijzonder. Het maken van logische, juiste keuzes is echter niet meer mogelijk.
Het overkwam de Belg Karel Sabbe afgelopen week tijdens de Barkley. Hij lag ruim voor en was goed bezig in ronde 4 toen het noodlot toesloeg. Karel begon te hallucineren verdwaalde en raakte van het parcours af. Toen hij eenmaal doorhad waar hij was, realiseerde hij dat het te laat was en besloot een weg terug te zoeken.
Hij vond een verharde weg en volgde deze. Rond 03:00 uur ’s nachts zag hij een vrouw met 2 kinderen lopen en vroeg hij om hulp. Ze veranderden echter van vorm en het bleek een prullenbak te zijn. In een dorp Karel liep verward verder waarna ongeruste mensen de politie belden.
De sheriff die op de hoogte was van de Barkley heeft hem vervolgens weer afgezet in het kamp.
MINDGAMES
“If you’re unwilling to do the work and the research to figure out how to enter, you certainly won’t be willing to keep going in the race when all other parts of your mind and body are telling you to quit. No matter how good you are, you’re going to reach that point.” – John Kelly
Je gaat jezelf tegenkomen. Dit is een gegeven. Ook in het leven. Er komt een punt dat je jezelf gaat tegenkomen om uit te vinden waar je van gemaakt bent.
Het leven is voor 80% een mentaal aspect. Je brengt veel meer tijd door in je hoofd dan daarbuiten. Het zijn dan ook deze gedachten die bepalen of jij een gelukkig leven hebt. En hier kan je zelf aan werken.
Seneca zei al: “We suffer more in our minds, than in reality.” We maken onszelf druk om dingen die nog moeten gebeuren of zijn verdrietig om dingen die zijn gebeurd. En daar is niks mis mee. Zolang je daarna jezelf maar realiseert dat er alleen het NU is, en op dit moment heb jij zelden ergens last van.
Train jezelf om steeds terug te keren naar het nu door jezelf de vraag te stellen: “Waar heb ik op dit moment nu écht last van?” Je zult zien dat het antwoord gaat meevallen. Tenzij je toevallig net Testicle Spectacle aan het beklimmen bent, maar dan ben je sowieso niet goed bij je hoofd. 😉
Afgelopen donderdag finishte weer een editie van The Barkley Marathons. Met net als de afgelopen 4 jaar maar 1 grote winnaar: de Barkley zelf. Er waren wederom geen finishers.
